Janusz Leśniak – to indywidualność polskiej fotografii, który   konsekwentnie, niemal od początków swej artystycznej aktywności (lata 70.) , preferuje rodzaj pogłębionej psychologicznie twórczości , oddającej  jego  subiektywny  stosunek  do  otoczenia  i miejsca  w nim autora wykonywanych zdjęć.  Z tym, że wychodząc  od  tzw .  czystej,  bezpośredniej   fotografii   przyrody  i wybranych  wnętrz ,  Leśniak  niejako  „wprojektowuje”  w  tę  przestrzeń  swój cień,  bądź  cienie  osób  towarzyszących  mu  w  akcie fotografowania,  a  faktycznie  wychwytuje ślady  cieni  powstające  w  efekcie  słonecznego   promieniowania..  Tym  jednakże ,  niemal  autoportretowym  zabiegiem  rejestracji  własnego  cienia  w  fotograficznym  obrazie,  artysta  stworzył  rodzaj  wyjątkowego  i  konsekwentnie  od  lat  kontynuowanego  „pamiętnika”  obecności  w  sztuce. Dokonał  tym samym , poprzez  fotografię   (i w fotografii),   świadomie porządkowanego  ale  również  zawierzonego   przypadkom  zdarzeń  i „oświetleń”,  artystycznego  zapisu  własnego  życia.  Uczynił  to niejako  w  imieniu  cienia – a  więc  w  odniesieniu  do  tego  symbolicznego  i  wieloznacznego  znaku  ludzkiej  kondycji  duchowej. Dlatego    cykle  jego  plenerowych  „natur”  i  tajemniczych  „wnętrz” dopełnia   aktualnie  cykl , wyrafinowanych  ideowo  i  technicznie , fotograficznych  Mandali.   Prace  Leśniaka,  perfekcyjne  warsztatowo  oraz  twórczo  korespondujące  z  najciekawszymi  dokonaniami  fotografii  amerykańskiej  i  czeskiej, znalazły  się więc  w kolekcjach  wielu  prominentnych  instytucji  zbierających  fotografie  w  USA,  Kanadzie  i  wielu  krajach  Europy.