Jazz Club „Pod Filarami” w Gorzowie jest jedną z najprężniejszych placówek kultury w województwie lubuskim i jednym z najlepszych klubów jazzowych w kraju. Jest to miejsce estetyczne, sympatyczne i dodające skrzydeł. Zarówno bywalcy klubu, jak i występujący w nim artyści podkreślają wspaniały klimat. Pewnie dlatego grywali tu najlepsi i dlatego w potocznej opinii klub ma etykietkę elitarnego.

W tym roku przypada dwudziestolecie jazzowych „Filarów”. Historia jest jednak dłuższa, bo sięga mniej więcej połowy lat sześćdziesiątych, kiedy w piwnicy, gdzie wcześniej mieściła się pralnia miejska, powstał klub, tyle że nie był on jednoznacznie jazzowy. Nazywany był po prostu klubem młodzieżowym albo klubem ZMS, choć zawsze był „Pod Filarami”, gdyż rzeczywiście filary wspierały w nim sklepienie, zawsze też związany był z muzyką. Jednym z głównych inicjatorów przerobienia piwnicy na klub był saksofonista Piotr Prońko, który razem z rodzeństwem – Krystyną i Wojtkiem - miał w latach sześćdziesiątych własny zespół muzyczny; bigbeatowy – jak to się wówczas nazywało.

- Uczyłem się po sąsiedzku w Technikum Mechanicznym – wspomina Piotr Prońko – i jeszcze przed maturą tu trafiłem. Wprawdzie na górze była instytucja pod tytułem ZMS, ale taki mój kolega, z którym ścigałem się na boisku, Rysiek Sikora, był już tam działaczem; Sławek Marcinkowski, był szefem kultury w Zarządzie Miasta ZMS. Oni po tych obwodach zetemesowsko-partyjnych pozałatwiali bardzo szybko wszystkie zezwolenia i inne dokumenty wymagane przez architektów ze względu na przebudowę. Pamiętam, że fizycznie młotem i kilofem tu pracowałem, rozwalałem ściany, jeszcze jakaś brygada pracy socjalistycznej została tu przysłana, ohapowców chyba. Rysiek Sikora szalał tu strasznie, żeby jak najszybciej skończyć i rzeczywiście poszło to dość sprawnie. Nie pamiętam już kto, ale grało tu parę zespołów, na przykład Andrzeja Procka, który teraz prowadzi „Kolejarz”, Andrzeja Erdmanna, inżyniera ze „Stlinu”.... Był tu jeden mikrofon, dwa głośniki, jakieś radio, nie było obecnej sceny... Ja chciałem po prostu mieć miejsce do grania. Graliśmy w Gorzowie praktycznie od 1964 roku.
W Technikum Chemicznym mieliśmy taki zespół - Sławek Marcinkowski nas namówił, żeby nazywał się Niebieskie Gitary. Kryśka śpiewała i grała na organach, Mirek Zosik na gitarze, ja miałem też w moim Technikum Mechanicznym zespół z Andrzejem Morencowiczem, z moim bratem, z Jurkiem Wasikiem. Funkcjonowały różne konfiguracje tych młodych muzyków, nie mieliśmy gdzie się podziać i to był powód, że daliśmy się namówić, żeby tutaj coś robić.

Promocje lokalu: